بررسی علل ورود به درمان اقامتی پرهیزمدار یک ماهه در بین درمانجویان مرد مصرف کننده کراک: یک گزارش کوتاه

چکیده   زمینه و هدف: درمان پرهیز مدار اقامتی یک ماهه به عنوان یک درمان فراگیر برای وابستگی به مواد مخدر درکشور ایران مطرح است، لیکن مطالعات ناچیزی در رابطه با علل گزینش این درمان صورت پذیرفته است. از این رو پژوهش حاضر، با هدف بررسی علل ورود به این درمان انجام شده است.   مواد و روش ها : این پژوهش مقطعی با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و با مراجعه حضوری به مرکز اقامتی راهی به سوی نور در شرق تهران، روی 81 نفر مرد مصرف کننده کراک انجام شد. پس از جمع آوری اطلاعات دموگرافیک، جزییات مربوط به مصرف مواد و رفتارهای مخاطره آمیز بر اساس مقیاس شدت اعتیاد، با آن ها مصاحبه حضوری در رابطه با علل درگیر در ورود به درمان اقامتی صورت پذیرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی شامل فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار استفاده گردید.   یافته ها : نتایج داده های به دست آمده نشان دهنده تأثیر داشتن تجربه مثبت پیشین درمان اعتیاد با این روش درمانی 58 نفر (6/71%) دیدن موفقیت دیگران در این روش درمان 33 نفر (7/40%) وجود گروه درمانی معنویت مدار در طی درمان27 نفر (3/33%) درمان طبیعی و فاقد استفاده از داروی شیمیایی 21 نفر (9/25%) وجود محیط عاری از مواد در طی دوره درمان 20 نفر (7/24%) عدم موفقیت در سایر درمان های اعتیاد 16 نفر (7/19%) هزینه کم درمان 11 نفر (6/13%) و میل به تجربه این نوع از درمان4 نفر (9/4%) بود.   نتیجه گیری : یافته های حاصل از این تحقیق، مبین خصایص ترغیب کننده درمانی هم چون درمان طبیعی و معنوی است که می تواند عوامل انگیزشی خوبی برای ورود به درمان باشد.   واژه های کلیدی : درمان اقامتی، کراک، علل گزینش